نویسنده: sholajawid

استراتژِی موقت توسعه ملی یا دوام اشغال ؟ پس از برگذاری انتخابات فرمایشی برای پارلمان رژیم دست نشانده و تشکیل پارلمان پوشالی ، چنین وانمود می شود که قوای ثلاثه دولتی ( قوای مجریه ، قضائیه و مقننه ) در افغانستان تکمیل گردیده و این کشور دیگر دارای یک دولت ملی منتخب گردیده است . به این ترتیب  پروسه آغاز شده از به اصطلاح کنفرانس بن ، که چیزی جز تجمع خائنین ملی در زیر بال و پر امپریالیست ها نبود ، پایان یافته تلقی میگردد . در آن مجمع امپریالیستی – ارتجاعی پیش بینی شده بود که پروسه شکل دهی رژِیم دست نشانده در ظرف دو سال تکمیل می گردد . چنین وانمود شده بود که از آن پس رژیم حاکم بر افغانستان قادر به دفاع مستقلانه از موجودیت و امنیت مورد ضرورتش خواهد بود و ضرورتی برای حضور قوای اشغالگر خارجی وجود نخواهد داشت . اما این پروسه ، نه دو سال ، بلکه چهار سال را در بر گرفت ، ولی با وجود آن هنوز رژیم پوشالی قادر به دفاع مستقلانه از موجودیت و امنیت مورد ضرورتش نیست . در کنفرانس لندن ، که در نوع خود چهارمین کنفرانس بین المللی بعد از کنفرانس های بن ( 2001 ) توکیو ( 2002 ) و برلین ( 2004 ) بود ، نمایندگان 60 دولت خارجی و نهاد های بین المللی امپریالیستی و ارتجاعی ، یکجا با نمایندگان رژیم دست نشانده ، رسما فیصله کردند که قوای اشغالگر ادامۀ مطلب

هراتدرگیری های مسلحانه میان سنی ها و شیعیانبیش از 350 نفر کشته و زخمی روز عاشورا ( پنجشنبه – 20 دلو 1384 ) درگیری های مسلحانه شدیدی میان سنی ها و شیعیان در شهر هرات به وقوع پیوست که تا دو روز دیگردوام نمود . رسانه های خبری مربوط به رژیم دست نشانده و همچنان رسانه های خبری خارجی ، تعداد افراد کشته شده در این درگیری ها را چهار نفر و تعداد زخمی ها را در حدود یکصد و پنجاه نفر اعلام کردند . اما این گزارش واقعیت ندارد و بر اساس کم دامنه نشان دادن ابعاد فاجعه تهیه و پخش گردیده است . شاهدان عینی تعداد کشته شده ها در این درگیری ها را بیشتر از پنجاه نفر و تعداد زخمی ها را بیشتر از سیصد نفر تخمین می زنند که تعدادی از  آنها در جریان درگیری میان سنی ها و شیعیان زخمی یا کشته شده اند و تعداد دیگری در برخورد با قوای امنیتی دولتی . کسانی که در جریان درگیری ها کشته شده اند ، اصلا جنازه های شان به شفاخانه آورده نشده اند  . همچنان کسانی که زخم های شان شدید و خطرناک نبوده است ، نیز به شفاخانه آورده نشده اند . چهار نفر از زخمی ها در شفاخانه مرده اند و وضعیت تعداد دیگری از  آنها نیز وخیم خوانده شده است . شاهدان عینی می گویند که از جانب سنی ها ، تعداد کشته شده ها به به 43 نفر و زخمی ها به 288 نفر می رسند . یکی از کارکنان شفاخانه می گفت ک�ادامۀ مطلب

پاسخ به یک ” دشنامنامه ” ( قسمت دوم ) پارلمانتاریزم و مبارزه پارلمانی از رکیک گوئی ها و لهجه لومپنامه ” دشنامنامه ” میگذریم و نتیجه گیری آنرا از مبحث پارلمانتاریزم و مبارزه پارلمانی بطور خلاصه بیان میکنیم . ” دشنامنامه ” مدعی است که کتاب ” افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی ”  طرفدار مبارزه پارلمانی است و نه طرفدار پارلمانتاریزم به عنوان یک مشی استراتژیک که مشی رویزیونیستی است . ” دشنامنامه ”  ادعا دارد که ” شعله جاوید ” این دو مفهوم را یا از روی بد نیتی و یا به دلیل کمبود فهم با هم خلط کرده است . ” دشنامنامه ” نقل قول هائی از لنین و استالین می آورد تا نشان دهد که آنها و کلا حزب بلشویک طرفدار مبارزه پارلمانی بوده و ازاین عرصه مبارزاتی استفاده کرده اند و لذا در افغانستان کنونی نیز می توان به مبارزه پارلمانی دست زد . ببینیم موضوع از چه قرار است ؟                                              در سطور قبلی این نوشته گفتیم که عامل تعیین کننده در حرکت های فعلی ” آئیژ – نادر و شرکا، ” ، موجودیت و فعالیت حزب راجستر شده و تسلیم طلب پارلمانتاریستی است که با تائید پروسه جاری تجاوز و اشغالگری امپریالیستی ، ادامۀ مطلب

ارزیابی یک نقد از اساسنامه و برنامه حزب( قسمت دوم ) در مورد موضوع شماره پنجم ( درفش حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان درفش وحدت دهنده تمامی مائوئیست های کشور است . )  :   اینکه ما می گوئیم درفش حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان درفش وحدت دهنده تمامی مائوئیست های کشور است ، به چه معنا است ؟ ببینیم در مقدمه برنامه و اساسنامه حزب درینمورد چه گفته می شود :” برنامه و اساسنامه حزب كمونيست ( مائوئيست) افغانستان ، درفش مستقل پرولتارياي جهاني در سنگر مبارزات ملي و طبقاتي كشور در خون خفته ما و يگانه درفش تا به آخر انقلابي در افغانستان است . كمونيست هاي انقلابي در كشور فقط و فقط با رزميدن زير اين درفش سترگ است كه مي توانند وظايف و مسئوليت هاي شان را در قبال انقلاب جهاني و انقلاب افغانستان به نحو اصولي و شايسته ادا نمايند . ”                        همچنان ببینیم که در مبحث ” خصلت طبقاتی حزب ” در اساسنامه درینمورد چه گفته می شود :”  حزب كمونيست ( مائوئيست ) افغانستان محصول مستقيم پيشرفت و به فرجام رسيدن پروسه وحدت جنبش كمونيستي ( م .ل .م ) افغانستان است و درفش اين حزب ، درفش وحدت دهنده تمامي مائوئيست هاي كشور است . آنها فقط و فقط در زيراين درفش است كه ميت�ادامۀ مطلب

پاسخ به یک دشنامنامه بخش سوم نتیجه گیری تسلیم طلبانه از جنگ مقاومت ضد سوسیال امپریالیزم شوروی در صفحه پنجم و ششم ” دشنامنامه ” نتیجه گیری غلط و تسلیم طلبانه ای از جنگ مقاومت ضد سوسیال امپریالیزم شوروی به عمل می آید : ” … اگر کسی بخواهد راه افتادن جنگ همگانی مردم ما را علیه تجاوز شوروی نمونه بیاورد باز هم خلط شرایط و نتیجه گیری اشتباه کرده است . در آن زمان آن جنبش همگانی مردم بطور خود جوش راه افتاد و نیروهای سیاسی مختلف اجبارا بدنبال آن رفتند . همه شاهدیم که یکی از دلائل حالات موجود و نفوذ و تسلط نیروهای امپریالیستی و ارتجاعی در کشور ما همان نبود تدارک امکانات و رهبری سالم در آن جنگ است ، یعنی با آنکه کشور در اشغال و مستعمره بود و مردم کاملا روحیه جنگ ضد تجاوزی داشتند و جنگ را هم آغاز کرده قهرمانانه جنگیدند ، ولی با نداشتن تدارک لازم و نبود یک ستاد رهبری پخته و آگاه با آنکه بیش از یک میلیون انسان قربانی دادند ، نتیجه اش به کجا کشید . این تجربه تلخی است که هرگز نباید تکرار شود . جنگ خلق بازیچه نیست که بتوان آنرا بخواست این و آن بکار برد . با تجربه تلخ و گران قیمتی که ما داریم ، تکرار چنین اشتباهی خیانت است . امید است عناصر پاک جنبش به این مسئله توجه کنند . ” به این ترتیب ، ” دشنامنامه ” بر مبنای یک شناخادامۀ مطلب

نگاهی به طرح پیشنهادی مرامنامه سازمان روشنگران افغانستان طرح پیشنهادی مرامنامه سازمان روشنگران افغانستان یک نوشته 26 صفحه یی است که تاریخ انتشار آن 1384 و محل انتشار آن کابل وانمود گردیده است . این نوشته شامل مباحث ذیل است : مقدمه ، اوضاع جهانی و موقعیت کشور ما ، افغانستان در اوضاع کنونی ، نگاهی به گذشته جنبش مردمی افغانستان ، سازمان روشنگران افغانستان و برنامه کوتاه مدت و برنامه دراز مدت آن . ما این طرح پیشنهادی را برای اولین بار چند ماه قبل از طریق آدرس الکترونیکی شعله جاوید بدست آوردیم . ارسال کننده ، آن را ” برنامه جدید ساما ” خوانده بود . پس از آن در چندین مورد ،  کانال های مرتبط با بقایای ساما نیز این طرح پیشنهادی را در اختیار منسوبین حزب قرار داده اند . طرح پیشنهادی مرامنامه سازمان روشنگران افغانستان ، ادامه و تکمیل کننده طرحی است که سه سال قبل بنام ” انجمن کاکه های افغانستان ” بمیان آمده بود . آن طرح که در واقع توسط ” کاکه های ” قبلا سامائی رویدست گرفته شده بود ، برگشتی بود به همان ” عیار بازی ” های سابق . مسوده برنامه انجمن کاکه ها در سطح یک نوشته قلمی و در محدوده ” کاکه های ” قبلا سامائی باقی ماند  و نتوانست در سطح یک طرح پیشنهادی رسمی مطرح گردد . طرح پیشنهادی برنامه انجمن کاکه های ادامۀ مطلب

ارزیابی یک نقد از اساسنامه و برنامه حزبقسمت سومانتقادات از برنامه حزب برنامه حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان ، در واقع شامل چهار قسمت اصلی و یک قسمت ضمایم است :1 –  مسائل عام ایدئولوزیک – سیاسی ( مارکسیزم – لنینیزم – مائوئیزم ؛ انترناسیونالیزم پرولتری ؛ اوضاع جهانی و جنبش جهانی کمونیستی )2 –  مسایل مربوط به اوضاع کنونی  افغانستان ( سیمای کنونی افغانستان ؛ مناسبات تولیدی  حاکم بر افغانستان ؛ طبقات اجتماعی جامعه افغانستان ؛ تضاد های اجتماعی مهم  شامل دو مسئله زنان و مسئله ملیت ها . )3 –  مسائل مربوط به انقلاب افغانستان ( جامعه مستعمره –  نیمه فئودال و تضاد های طبقاتی و اجتماعی آن ؛ مضمون و وظایف انقلاب ؛ جهتگیری انقلاب ؛ نیروهای محرکه انقلاب ؛ سه سلاح انقلاب ؛ مقاومت ملی مردمی و انقلابی ؛ اهداف انقلاب دموکراتیک نوین شامل اهداف سیاسی ، اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی . )4 –  مسائل مربوط به استراتژی مبارزاتی یا جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی به مثابه شکل مشخص کنونی جنگ خلق ( قدرت سیاسی از لوله تفنگ بیرون می آید ؛ قیام شهری و کودتا دو بیراهه ؛ جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی جنگ توده یی عمدتا دهقانی تحت رهبری پرولتاریا ؛ محاصره شهر ها از طریق دهات ، جنگ طولانی ؛ مناطق پایگاهی انقلابی ؛ ارت�ادامۀ مطلب

پیچیدگی تضاد های جامعه و رده بندی درست آنها همانطوری که تداخلات و تاثیر گذاری های تضاد ها یکجانبه نبوده و دو جانبه و چند جانبه می باشند ، ساحات تاثیر گذاری تضاد ها نیز با دیوار چین از هم جدا نیستند ، بلکه بصورت همزمان و هم مکان در همدیگر تداخل می کنند . به همین جهت است که یک نیروی سیاسی مشخص نمی تواند صرفا حامل و عامل یک تضاد یا یک جهت یک تضاد معین باشد .جامعه افغانستان به مثابه یک جامعه مستعمره – نیمه فئودال ، دارای سه تضاد بزرگ است : 1  –  تضاد.ملی خلق ها و ملیت ها با قدرت های امپریالیستی . 2  –  تضاد توده های مردمان کشور با طبقات حاکم فئودال و بورژوا کمپرادور . 3  –  تضاد میان دسته بندی های ارتجاعی . این تضاد ها همه ریشه در تضاد اساسی نظام ارتجاعی وابسته به امپریالیزم در کشور دارد که گاهی حالت مستعمراتی – نیمه فئودالی دارد و گاهی حالت نیمه فئودالی – نیمه مستعمراتی . حالت مستعمراتی – نیمه فئودالی تفاوت های کیفی ای با حالت نیمه فئودالی – نیمه مستعمراتی دارد ، ولی از اساس با آن یکی است . حالت مستعمراتی – نیمه فئودالی در واقع وضعیت تشدید یافته  حالت نیمه فئودالی – نیمه مستعمراتی از وجه سلطه امپریالیستی است . تضاد اساسی در هر دو حالت با هم منطبق بوده و یکی محسوب می گردد . تفاوت کیفی مادامۀ مطلب

هیاهوی مبارزه با فساد در این اواخر هیاهوی زیادی پیرامون فساد و مبارزه علیه فساد در میان سردمداران رژیم پوشالی به راه افتاده است . این هیاهو و سرو صدا انعکاس سرتاسری دارد ، چرا که فساد در ادارات دولتی واقعا سر تاسری است ، آنچنان سرتاسری که هیچ اداره ای در هیچ گوشه ای از افغانستان را نمی توان بری از آن دانست . این پدیده اکنون به آن سطحی از عمق و گسترش خود رسیده است که بود و نبود رژیم را تحت سوال قرار داده است . در چنین حالتی تقلا های کرزی و سائر سردمداران رژیم برای اینکه نشان دهند که گویا علیه فساد مبارزه می کنند ، خود به مثابه عامل دیگری در جهت بی ثبات سازی بیشتر رژیم عمل می کند و برخورد میان مراجع قدرت و جناح های مختلف رژیم را تشدید می نماید . دلیل آن واضح است . فساد در ادارات رژیم ذاتی و سرتاسری است و از صدر تا ذیل رژیم را در بر می گیرد و لذا در این رژیم مرجعی وجود ندارد که بتواند و بخواهد علیه فساد مبارزه نماید و اگر هم به فرض محال چنین مرجعی وجود داشته باشد کارش نمی تواند بجایی برسد . مثال های ذیل وضعیت را به روشنی نشان می دهد : عبدالجبار ثابت به عنوان لوی سارنوال ( دادستان کل ) رژیم ، از طرف خود حامد کرزی توظیف گردیده است که ” جهاد ” علیه فساد را ” فرماندهی ” نماید . اما همینکه این ” فرمانده ” توظیف شده از �ادامۀ مطلب

جرگه قومی دو سوی خط دیورند تلاش محیلانه امپریالیستی و ارتجاعی در جریان برگزاری جلسات ” مجمع عمومی سازمان ملل متحد ” ، بوش سردمدار هیئت حاکمه امریکا ، کرزی و مشرف را به قصر سفید فرا خواند ، آنها را با هم  نشاند و طرح تشکیل ” جرگه قومی دو سوی دیورند ” را ، برای تامین ” صلح ” در افغانستان و پاکستان ، به آنها دیکته کرد . قرار است که این جرگه در اواسط و یا اواخر ماه قوس امسال با شرکت سران قومی دو سوی دیورند بر گزار گردد . پرویز مشرف و حامد کرزی نیز در این جرگه شرکت خواهند کرد . این دو بعد از بازگشت به افغانستان و پاکستان با بی شرمی ادعا کردند که طرح تشکیل این جرگه ها از طرف آنها به میان آمده و در جلسه سه جانبه قصر سفید مورد تصویب قرار گرفته است . کرزی ادعا کرد که فکر ایجاد این جرگه بعد از ملاقات هایی که او با سران قومی ” مشرقی ” و ” جنوبی ” داشته است برایش ایجاد شد . کرزی هدف از برگزاری این جرگه را بحث روی چگونگی تامین امنیت و تقویت نهاد های مدنی در میان اقوام دو سوی خط دیورند اعلام کرد . اما پرویز مشرف بعد از بازگشت به پاکستان ادعا کرد که پیشنهاد تشکیل این جرگه قومی توسط او مطرح شده و بوش و کرزی آنرا پذیرفته اند . مشرف قرار دادی را که قبلا حکومت پاکستان با سران قومی وزیرستان جنوبی به امضا رسانده است ، به عنوان یادامۀ مطلب

خط دیورند دعوای از سابق در بستر جدید از مدتی به اینطرف حلقات معینی از رژیم دست نشانده ، موضوع خط دیورند را دوباره به میان کشیده و بصورت های مختلف و به مناسبت های گوناگون مطرح می نمایند .  برای اینچنین رژیم بحران زده و بی ثبات که بحران و بی ثباتی سراسر وجودش را فرا گرفته و از صد ها منفذ نمایش بیرونی می یابد ، مطرح کردن ” دعوا ی ” خط دیورند با پاکستان و دامن زدن به تشنج میان دو کشور ، عجیب به نظر می رسد . تا آنجائیکه براه انداخته شدن این ” دعوا ” از جانب بخشی از مشمولین خود رژیم ، ” منتهای بی خردی سیاسی ” و نتیجه ” فقدان یک استراتژی سیاسی منسجم منطقوی ” محسوب می گردد . رژِیم دست نشانده در رابطه به این موضوع به نحو آشکاری دو شقه به نظر می رسد . جناح حاکم یعنی جناح شوونیست های پشتون یا به عبارت دیگر جناح کرزی که شوونیست های افغان ملتی و ” بابای ملت ! ” و اعوان و انصار نیم نفسش را نیز در بر می گیرد ، این دعوا را دامن می زند ؛ در حالیکه خائنین ملی مرتجع غیر پشتون در رژیم با دامن زدن این دعوا مخالف بوده و در واقع طرفدار آن هستند که خط دیورند به رسمیت شناخته شود تا حالت تشنج و دعوا میان افغانستان و پاکستان از میان برود . به همین سبب ، این موضوع هم اکنون به معضله ای در درون رژیم بدل شده و بی ثباتی آن را تشدید می نماید . یقادامۀ مطلب

نیپال در آستانۀ انقلاب نیپال در مرحله حساسی از تاریخ خود قرار گرفته است . انقلاب دموکراتیک نوین در نیپال ، پس از پیشروی رزمنده و موجوار جنگ خلق در طی مدت زمانی بیشتر از یک دهه ، اکنون در آستانه پیروزی قرار دارد . توام با این فرصت تاریخی کم نظیر ، مخاطرات عظیمی نیز بر سر راه انقلاب خود نمایی می کند . حزب کمونیست (مائوئیست ) نیپال جنگ خلق را در اوایل ماه فبروری سال 1996 آغاز کرد . در طول این دوره تقریبا یازده ساله ، انقلاب نیپال موفق شده است گام های بزرگی به پیش بردارد . در تمام مناطق روستایی آزاد شده که بیشتر از هشتاد در صد کل مناطق روستایی نیپال را در بر می گیرد ، فئودال ها از قدرت افتاده و خلع مالکیت شده اند . قدرت سیاسی انقلابی درین مناطق به توده های زحمتکش ، عمدتا دهقانان ، تعلق دارد . در عین حال حزب در تمام طول دوره یازده ساله گذشته از سازماندهی کارگران در شهر ها نیز غافل نبوده است . این سازماندهی های مبارزاتی بار بار از طرف ارتجاع حاکم شدیدا سرکوب گردیده و صد ها و بلکه هزاران کارگر انقلابی یا کشته شده اند ، یا به زندان افتاده اند و یا ناگزیر به فرار به مناطق آزاد شده اند . اما اخیرا حزب قادر شده است که مجددا دست به سازماندهی کارگران شهری زده و اتحادیه های کارگری را وسیعا باز سازی نماید و حتی بیشتر از گذادامۀ مطلب

رفرمیسم، پراگماتیسم و مسئله رهایی زنان! درنقد پایه های فلسفی “کمپین یک میلیون امضا” این متن بر پایه سخنرانی ارائه شده در سمینار کارزار زنان در روز 7 مارس 2009 تنظیم شده است.لیلا پرنیان بحث من به موضوعی خاص اختصاص دارد، تلاش خواهم کرد شما را با پایه های فکری و فلسفی گرایش سیاسی جریانات رفرمیستی که تحت عناوین گوناگون از جمله امروزه تحت عنوان کمپین یک میلیون امضا در داخل و خارج از کشور در سال های اخیر فعالیت می کنند، آشنا کنم.  تمرکز بحث من حول سیاستهای ارتجاعی و ضد زن  جمهوری اسلامی نیست. زیرا بر همگان بویژه رفقا و دوستانی که در این سالن حضور دارند مرز تمایز بین ما و دشمن اصلی جنبش زنان یعنی جمهوری اسلامی روشن است. شکاف و دره عمیقی بین ما و این حکومت مذهبی و زن ستیز موجود است. تنها چاره سرنگونی این حاکمان مرد سالار است که سی سال کل جامعه ما را به قهقرا بردند و مسبب وحشیانه ترین اعمال علیه ما زنان بوده و هستند.هدف بحث من پرداختن به پایه های فکری جریانی در جنبش زنان است که آگاهانه می خواهد تاریخ  مبارزاتی ما را تحریف کند، جنبش ما را از دست یابی به اهداف اساسی اش باز دارد، به راههای بیهوده منحرف کند، و در نهایت ستم و اسارت زنان بخصوص در سه دهه گذشته  را به امری پذیرفته و قابل تحمل تقلیل �ادامۀ مطلب

نقد گذرائی  از کتاب ” افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی فهرست صفحهتسلیم طلبی پارلمانتاریستی 2قهرمان مبارزاتی ” کتاب “4مغالطه نویسی در مورد جنگ خلق و م ل م ها 10تحلیل غلط و تسلیم طلبانه از شرایط کنونی کشور24ایدئولوژی و طرحات غیر کمونیستی ” کتاب32تز های تسلیم طلبانه پارلمانتاریستی 35پارلمانتاریزم و مبارزه پارلمانی63جنگ خلق 75″ تدارك براي بر پايي جنگ مقاومت ملي مردمي و انقلاب( شکل مشخص کنونی جنگ خلق )84نتیجه گیری تسلیم طلبانه از جنگ مقاومت ضد سوسیال امپریالیزم شوروی87دید امکانات گرایانه از روابط بین المللی 94سوابق تراشی جعلی در خدمت انحلال طلبی ایدئولوژیک – سیاسی   97چه کسانی جانباختگان جنبش چپو”سپاهیان ” پاکباز راه خلق را تحقیر،توهین ، اهانت و طرد و نفی می کند ؟103سر و صدا ها در مورد ” شعله یی ها “105  نقد گذرائی  از کتاب ” افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی … تسلیم طلبی پارلمانتاریستی یک نظر اجمالی افغانستان الگوی دموکراسی امریکائی ( از تحمیل تروریزم تاصدوردموکراسی)  ”  کتابی است که به تازگی منتشر شده است . تاریخ چاپ کتاب  سال 1384 گفته شده است که از قرار معلوم باید اوائل همین سال باشد . نگارنده کتاب فردی با نام اصلی یا مستعار ” و . آئیژ ” نمایانده شده است و ناشادامۀ مطلب

سنتريزم ضد مائوئيستي يك انحراف دير پا در جنبش چپ افغانستان اعلاميه ” سازمان كارگران افغانستان ” در مورد تحريم انتخابات رژيم پوشالي كه تحت عنوان ” انتخابات پوشالي آينده ، نمكي بر ناسور ملت ماست ” در صفحات انترنيت منتشر شده بود، به منظور تبليغ بيشتر براي يك حركت مبارزاتي عليه انتخابات رژيم پوشالي، در شماره 22 شعله جاويد درج گرديد. ما در همان موقع صريحا گفتيم كه:« اعلاميه ذيل از ويبلاگ يك سازمان چپ بنام ” سازمان كارگران افغانستان ” گرفته شده است. اما در پاي خود اعلاميه امضاي سازمان متذكره موجود نيست. دليل اين كار براي ما روشن نيست. اميد واريم سازمان كارگران افغانستان صرفا يك سازمان خارج كشوري نبوده و در داخل افغانستان نيز فعاليت داشته باشد.درج اين اعلاميه در شعله جاويد به منظور تبليغ بيشتر براي يك موضعگيري مبارزاتي عليه انتخابات رژيم پوشالي صورت مي گيرد و به مفهوم تائيد عام وتام متن اعلاميه نيست.حزب كمونيست ( مائوئيست ) افغانستان اختلافات عميق و مهمي با خط ايدئولوژيك – سياسي مطرح شده در ويبلاگ سازمان كارگران افغانستان دارد. اميد واريم بتوانيم هر چه زود تر اين مسائل را در صفحات شعله جاويد انعكاس دهيم. »مهم ترين موضوع ايدئولوژيكي كه در رابطه با ” سازمان كارگران افغانستان ” براي ما مطرح است، سادامۀ مطلب

” سازمان انقلابي افغانستان “گسست ناقصي از ” سازمان رهايي افغانستان ” اعلاميه سازمان انقلابي افغانستان در مورد تحريم انتخابات رژيم پوشالي كه تحت عنوان ” با تحريم انتخابات، چپ منحرف را بي نقاب سازيم ” منتشر شده بود، به منظور تبليغ بيشتر براي يك حركت مبارزاتي عليه انتخابات رژيم پوشالي، در شماره 22 شعله جاويد درج گرديده بود. اما ما در همان موقع صريحا گفتيم كه:« درج اعلاميه ذيل، كه بصورت دست بدست در داخل كشور پخش شده است، در صفحات شعله جاويد، به منظور تبليغ بيشتر براي يك حركت مبارزاتي عليه انتخابات رژيم پوشالي صورت مي گيرد و تائيد كامل مطالب مندرج در اعلاميه و تائيد كامل خط ايدئولوژيك – سياسي سازمان انتشار دهنده آن را در بر ندارد. حزب كمونيست ( مائوئيست ) افغانستان با سازمان انتشار دهنده اين اعلاميه اختلافات ايدئولوژيك – سياسي نسبتا مهمي دارد و اميد وار است كه بتواند هر چه زود تر اين اختلافات را در صفحات ” شعله جاويد ” انعكاس دهد. »مهم ترين موضوعي كه در رابطه با ” سازمان انقلابي افغانستان ” براي ما مطرح است، چگونگي گسست اين سازمان از ” سازمان رهايي … ” است كه ذيلا مورد بحث قرار گرفته است. اميد واريم سائر موضوعات را نيز بتوانيم به زودي در صفحات ” شعله جاويد ” مورد بحث قرار دهيم.      &nbادامۀ مطلب

حزب كمونيست ايران ( م ل م ) هم به بيراهه پسا م ل م افتاد مقدمه:ايراني سازي پسا ماركسيزم – لنينيزم – مائوئيزم امريكايي:سند جديد كميته مركزي حزب كمونيست ايران ( ماركسيست – لنينيست – مائوئيست ) كه تحت عنوان” كمونيزم بر سر دو راهي: پژمردگي يا شكوفايي – خطاب به همه كمونيست هاي ايران “، منتشر شده است، يك نوع ايراني سازي خط پسا ماركسيستي – لنينيستي – مائوئيستي بيانيه و اساسنامه جديد حزب كمونيست انقلابي امريكا ( آر سي پي ) است و تمام مختصات اساسي آن خط را با خود حمل مي نمايد. البته در موارد معيني اين سند صريح تر و بي پرده تر از بيانيه و اساسنامه جديد حزب كمونيست انقلابي امريكا حرف مي زند و در مواردي هم مجمل تر و درهم و بر هم تر از آن اسناد.آنچه سند متذكره به آن مي پردازد، اساسا يك موضوع و مبحث بين المللي است و بايد به مثابه يك مبحث بين المللي و در مباحثه با جنبش بين المللي كمونيستي مطرح شود و نه صرفا به مثابه خطابي به « همه كمونيست هاي ايران ».بطور مشخص، حزب كمونيست ايران ( ماركسيست – لنينيست – مائوئيست ) سال هاي سال يكي از اعضاي مهم ” جنبش انقلابي انترناسيوناليستي ” بوده و منسوبين آن در پهلوي منسوبين يكي دو حزب ديگر، نقش كليدي در پيشبرد كار هاي كميته رهبري كننادامۀ مطلب

چند ماه قبل نوشته ای تحت عنوان ” حزب کمونیست مائوئیست افغانستان انجوایزم یا گسست از مارکسیزم ” از طرف ” سازمان انقلابی افغانستان ” منتشر شد که در آن قويا روي مسلط بودن انحراف انجو بازي بر حزب كمونيست ( مائوئيست ) افغانستان تاكيد به عمل آمده است. با توجه به اينكه كسان ديگري نيز اين موضوع را مطرح كرده و با توسل به آن حزب را مورد حمله قرار داه اند، لازم است كه درينمورد بطور مشخص و روشن، مکث کوتاهی به عمل آید.اولين موضعگيري رسمي برنامه يي در جنبش چپ افغانستان عليه انجو بازي توسط حزب كمونيست ( مائوئيست ) افغانستان صورت گرفته است. برنامه حزب كار هاي انجويي را بخشي از برنامه باز سازي امپرياليستي جاري در كشور مي داند و عليه كليت اين برنامه باز سازي اعلام مبارزه مي نمايد. به همين دليل حزب كمونيست ( مائوئيست ) افغانستان هيچگاهي صاحب انجو نبوده و مسئوليت پيشبرد كار ها و سازماندهي هيچ انجو يي را بر عهده نداشته است. هم اكنون حتي يك فرد منسوب به حزب، حتي در سطح يك عضو عادي حزب، در كار هاي سازماندهي انجويي سهم و نقش ندارد. حتي بالاتر از اين، حزب اعضاي خود را تشويق مي نمايد كه حتي الوسع سعي نمايند براي امرار معاش نيز در انجو ها كار نكنند و چنانچه مجبور شوند بخاطر امرار معاش به چنين كارهايي تن دهند، نبايد به تبلبغات به ن�ادامۀ مطلب

باقی ماندن دراز مدت پایگاه های نظامی امریکا در افغانستانیاتداوم حالت اشغال کشور و نقض صریح حاکمیت ملی مردمان ما اعزام ده ها هزار نفر نيروي نظامي تازه نفس امريكايي به افغانستان در سال 2009 و 2010، مجموع نيروهاي اشغالگر امريكايي در افغانستان را به يكصد هزار نفر بالا برد و كل نيروهاي اشغالگر در افغانستان را به يكصد و پنجاه هزار نفر ارتقا داد. توام با اين افزايش وسيع نيروهاي اشغالگر، مقامات امريكايي تاريخ آغاز خروج قسمی نيروهاي امريكايي از افغانستان و ” انتقال مسئولیت های امنیتی ” به نیروهای رژیم دست نشانده را جولاي 2011 و تاریخ تكميل اين دو پروسه را اواخر سال 2014 اعلام كردند. چند ماه قبل روشن شد که 5000 نفر اين قوت ها در ماه جولاي امسال و 5000  نفر ديگر آن در اواخر سال جاري از افغانستان بيرون خواهند رفت و قرار است 23000 نفر دیگر شان تا اواخر تابستان سال آینده میلادی یا تا آخر آن سال افغانستان را ترک بگویند.به این ترتیب مجموع نیروهای امریکایی که تا اواسط یا اواخر سال 2012 از افغانستان بیرون خواهند رفت ( 33000 نفر )، دقیقا مساوی با تعداد مجموعی قوت های نظامی تازه نفس امریکایی خواهد بود که در سال های 2009 و 2010 تازه به افغانستان وارد شدند. به عبارت دیگر، در آخر سال 2012 مجموعا 67000 یا 68000 نفر از نیروهای امریکایی کماکان در اف�ادامۀ مطلب

پروسه ” انتقال مسئولیت های امنیتی ” به نیروهای رژیم دست نشانده      یک پروسه ناقص و نیمه کاره از چندی به اینطرف پروسه به اصطلاح انتقال مسئولیت های امنیتی از نیروهای اشغالگر امپریالیستی به نیروهای مسلح رژیم دست نشانده در چند شهر و ولایت کشور با سر و صدا و تبلیغات فریبنده آغاز شده است. این برنامه به تاریخ 26 سرطان 1390 از ولایت بامیان آغاز گردید و پس از آن مسئولیت های امنیتی شهرهای مهترلام ولایت لغمان در شرق، لشکرگاه ولایت هلمند در جنوب، شهر هرات در غرب و شهر مزار مرکز ولایت بلخ در شمال افغانستان به اردو، پولیس و استخبارات رژیم انتقال یافت و در ششمین نوبت ولایت پنجشیر در شمال کابل شامل این پروسه گردید. قرار است طی روزهای آینده مسئولیت های امنیتی ولایت کابل ( به استثنای ولسوالی سروبی) نیز به نیروهای امنیتی رژیم انتقال یابد. گرچه گفته میشود که برنامه انتقال مسئولیت های امنیتی کابل به نیروهای رژیم دست نشانده به  تاخیر افتاده و قرار است مراسم رسمی آن پس از پایان ماه رمضان برگزار شود، اما گمانه زنی هایی وجود دارد که چون اجرای مراسم رسمی برای انتقال مسئولیت های امنیتی کابل به نیروهای رژیم، به دلیل تراکم دفاتر خارجی و وزارتخانه ها در شهر کابل، امکان پذیر نیست، در نظر است که مسئولیت های امادامۀ مطلب

بحران انتخاباتی رژیم، واقعی یا ساختگی؟ تقریبا همزمان با آغاز خروج تدریجی و قسمی قوت های امپریالیستی اشغالگر امریکایی و غیر امریکایی از افغانستان، رژیم دست نشانده به تشنجات شدیدی دچار گردید که همچنان ادامه دارد. این وضعیت که بطور متمرکزی در رابطه با تقلبات انتخاباتی گذشته پارلمان رژیم خود را نشان داد و به اقدامات به اصطلاح قانونی متعدد قوای اجرائیه، قضائیه و مقننه رژِیم علیه همدیگر منجر گردیده است، بحران مشروعیت ذاتی حاکمیت پوشالی را بیشتر از پیش واضح ساخته و ماهیت حقیقی دست نشاندگی، ضد دموکراتیک و ضد مردمی آن را روشن تر از قبل نشان می دهد.واقعیت این است که رژیم دست نشانده در ذات و ماهیت خود ضد دموکراتیک و ضد مردمی است. رژیمی که  توسط قوت های متجاوز و اشغالگر امپریالیستی و با زور راکت و طیاره و توپ و تفنگ و قتل و کشتار توسط آنها در کشور رویکار اورده شده است، حتی بر اساس معیار های بورژوا دموکراتیک، ذاتا نمی تواند –  و نتوانسته است – یک رژیم ملی و دموکراتیک انتخاب شده توسط مردم باشد، چه رسد به معیار های دموکراتیک انقلابی. این رژیم از همان ابتدا که در ” تجمع خائنین ملی در بن ” در زیر بال و پر امپریالیست ها و در غیاب نمایندگان حقیقی مردمان ما شکل داده شد، بصورت ضد ملی و ضد دموکراتیک به وجو�ادامۀ مطلب

” موضعگیری ” سامایی ها علیه اشغالگران و رژیم پس از ده سال تسلیم طلبی، در دو گروپ منشعب از هم در ماه ثور و جوزای سال جاری خورشیدی، دو سند بنام سازمان آزادیبخش مردم افغانستان ( ساما ) منتشر گردیده است: سند اول ” اعلامیه سازمان آزادیبخش مردم افغانستان ( ادامه دهندگان ) ” تحت عنوان ” باز هم پویندگان و ادامه دهندگان در امتداد زمان ” است که در سایت انترنیتی ” افغانستان آزاد ” به نشر رسیده است. سند دوم شماره اول دوره پنجم ” ندای آزادی ” است که بنام ” نشریه ملی – دموکراتیک سازمان آزادیبخش مردم افغانستان ” منتشر گردیده است. ” ندای آزادی ” توسط به اصطلاح مرکزیت ” ساما ” که در ماه دلو سال گذشته یکجا با افراد دیگری ” جرگه ” ای داشته، منتشر گردیده است، در حالیکه اعلامیه ” ادامه دهندگان ” در بر  گیرنده موضعگیری های کنفرانس ماه جوزای سال جاری است که توسط برگذار کنندگانش بنام ” کنفرانس احیاء و تداوم ” خوانده شده است.با انتشار این دو سند بنام ” ساما “، به اصطلاح بی زبانی و سکوت بیست و چند ساله ” ساما ” پایان یافت و پس از یک دهه تسلیم طلبی های سامایی ها در قبال اشغالگران و رژیم دست نشانده، که هنوز هم ادامه دارد، به نحوی و به سبک سامایی علیه اشغالگران و رژیم دست نشانده موضعگیری گردیده است. بنابرین جا دارد که هر دو سند را مختصرا موادامۀ مطلب

درس هایی که باید از ” بهار عربی ” آموخت 1 – ” بهار عربی ” ظرفیت مبارزاتی عظیم توده های خلق در مقابل حاکمیت های ارتجاعی و استبدادی وابسته به امپریالیزم را به نحو بسیار برجسته و روشن نشان داد. خیزش توده های میلیونی خلق های کشور های مختلف عربی در مدت کوتاهی توانست با دستان خالی و پذیرش قربانی های بی همتا سردمداران مرتجع و مستبد وابسته به امپریالیزم جهانی، همچون بن علی در تونس و مبارک در مصر را سرنگون سازد و به عمر حکومت های دهها ساله آنها پایان دهد. یکسال قبل از امروز، توده های بپا خاسته کنونی ظاهرا چنان آرام و مطیع به نظر می رسیدند که به فکر بن علی و مبارک خطور هم نمی کرد که به زودی توســط این عــوام ســر به زیـــر و پراگنده و پریشان سرنگون خواهند شد. البته مدت ها قبل نهاد های جهانی امپریالیستی، که گوشه گوشه دنیا را زیر نظر دارند، خطر ناشی از فشار طاقتفرسای استثمار و ستم چند لایه بر توده های کشور های عربی را احساس کرده و بار بار هوشدار داده بودند، اما حتی همان ها نیز نتوانسته بودند سرعت، گستردگی و قدرتمندی خیزش توده های عرب در شمال افریقا و شرق میانه را پیش بینی نمایند. یک حادثه کوچک مثل زورگویی پولیس ارتجاع با یک جوان میوه فروش در تونس جرقه ای شد که آتش مبارزاتی عظیم توده های میلیونی را در سراسر کشور ه�ادامۀ مطلب

طالبان خواهند جنگیدیا بهپروسه آشتی و سازش با اشغالگران و رژیم خواهند افتاد؟ اخیرا سفیر جدید امریکا در افغانستان اعلام کرد که طالبان در کنفرانس بن دوم شرک نخواهند داشت. وی گفت که آنها وقتی حق ورود به پروسه سیاسی را خواهند داشت که از جنگ دست بردارند، قانون اساسی رژیم دست نشانده را بپذیرند و روابط شان با القاعده را قطع نمایند. حامد کرزی سردمدار رژِیم پوشالی قبلا گفته بود که طالبان فقط می توانند به عنوان بخشی از هیئت نمایندگی افغانستان ( رژِیم دست نشانده ) در کنفرانس بن دوم شرکت نمایند و در صورتی که آنها بصورت مستقل در کنفرانس شرکت نمایند، افغانستان ( رژِیم دست نشانده ) در آن شرکت نخواهد کرد. سخنان سفیر جدید امریکا در افغانستان مبنی بر عدم شرکت طالبان در کنفرانس بن دوم به این معنی است که طالبان نه بصورت مستقل در کنفرانس بن دوم شرکت خواهند کرد و نه هم به مثابه بخشی از هیئت نمایندگی رژیم. به این ترتیب روشن است که نه تلاش های رژیم دست نشانده برای ” آشتی و سازش ” با طالبان به نتیجه ای رسیده است و نه هم تلاش های امپریالیست های امریکایی.مشکل در کجا است؟ چرا بیانیه ها و تلاش های عملی علنی و مخفی چندین ساله رژیم دست نشانده و اربابان اشغالگر امپریالیست شان برای ” آشتی و سازی با طالبان “، که جناح های طرفدار و مخال�ادامۀ مطلب

مبارزه برای ایجاد یک تشکیلات بین المللی کمونیستی ( م ل م ) جدید را باید قاطعانه پیش برد 1 – حزب کمونیست ( مائوئیست ) افغانستان خواهان تنظیم مجدد تشکیلات بین المللی احزاب و سازمان های مارکسیست – لنینیست – مائوئیست کشور های مختلف جهان است. این تشکیلات بین المللی می تواند – و باید – هم احزاب و سازمان های عضو جنبش انقلابی انترناسیونالیستی و هم احزاب و سازمان های بیرون از ” جاا ” را در بر بگیرد. این تشکیلات بین المللی از لحاظ ایدیولوژیک – سیاسی، باید مبتنی بر مارکسیزم – لنینیزم – مائوئیزم و جمعبندی از تجارب مبارزاتی مثبت و منفی جنبش انقلابی انترناسیونالیستی و سایر احزاب و سازمان های مائوئیست در طی سه دهه گذشته باشد. مارکسیزم – لنینیزم – مائوئیزم و فقط مارکسیزم – لنینیزم – مائوئیزم، و نه چیزی کم تر یا زیاد تر از آن – در شرایط حاضر سلاح ایدیولوژیک جنبش بین المللی کمونیستی است. به عبارت دیگر جنبش بین المللی کمونیستی راستین فقط می تواند یک جنبش مارکسیستی – لنینیستی – مائوئیستی شامل احزاب و سازمان های مارکسیست – لنینیست – مائوئیست کشور های مختلف جهان باشد. مارکسیزم – لنینیزم – مائوئیزم میتواند – و باید – تکامل نماید. اما تا حال جنبش بین المللی کمونیستی بطور کل به مرحله این جهش نرسیده است. با خ�ادامۀ مطلب