دسته: شعر و ادب

رفتن ات یک سوال مشکل بود، این سوال و جواب با ما ماندمستی ی عشق با تو رفت اما، طعم تلخ شراب با ما مانداین رفیقانه نیست رفیق، راه دور و دراز در پیش استانتخاب تو جاودانه شدن، باقی ی انتخاب با ما مانددر تنور نبرد اندیشه، مثل فولاد آب دیده شدیاین تنور نبرد پا بر جاست، جرئت ات ای شهاب با ما ماندتو نه مانند یک ستاره ی گنگ، بلکه مانند اشعه ی خورشیدمی درخشی و می درخشی باز، یعنی که آفتاب با ما ماندحرف و تحلیل صادقانه ی تو، آبیاری باور عشق استیعنی از عشق و از غرور سرخ، شرح صدها کتاب با ما ماندکوله بار هزار اقیانوس، در غرور تو پیچ و خم داردلذت استقامت دریا، با هزار التهاب با ما ماندقامت استوار عاشقانه ی تو، مکتب ضد ظلم را پر دادخاک میهن هنوز در اشغال، وضع و حال خراب با ما ماندبا صد افسوس، با هزار افسوس، رفتی اما بدان رفیق عزیزبار سنگین این مسیر دراز، بیرق انقلاب با ما ماند
ادامۀ مطلب

من زن صد ساله امصد ها هزار ساله امزنی که تمامی رنجها را از هزاران سال پیش کشیده استدر قرون وسطا، مرا چون جادوگری به آتش کشیدندگاهی بخاطر زن بودنم ، در کودکی زنده بگورم کردنددر جای جای این کره خاکی ، گاهی بخاطر عشق ، آتشم زدند، سنگسارم کردندبرای رشادتهایمبرای مبارزاتمبرای آزادیبخاطر اینکه کارگرمدهقانمبرای مادر بودنمبرای خواهر بودنمبخاطر زن بودنمبدارم کشیدند و تیربارانم کردندحتی وقتی جلادان میخواستند مرا به د ار بکشند ، شکنجه ام کردند ، تجاوزم کردند و بعد بدارم کشیدندمن زنم ، زنی که به اندازه این کره خاکی عمر دارم و رنجها کشیده امفریادهایم قرنهاست دل همگان را به درد می آوردمن سفیدم ، سیاهم ، قرمز و زردمبه هر رنگی که باشم یک زنم !زنی که دیگر نمیخواهد به سان گذشته زندگی کندزنی که میخواهد دیگرگون کند ، زنی که دیگر پایبند قوانین شما نیست!زنی که میخواهد آزاد و رها باشد و دیگران را نیز رها سازد و دیگران را نیز رها سازد
ادامۀ مطلب

پدر بر کشته من گریه کمتر کنکه چون من صد چمن نورسته گلبان راسرانگشت پلید دشمنان توده پرپر کردچو صدهاپدر را بی پسر،پسرها را جدا از دامن پر مهر مادر کردبه مرگ مادرم سوگندبه پیروزی بی تردید خلق یاورم سوگندکه من فرزند خوش نام تو بودم مرد مردم خواهبه درد و رنج زحمت پیشه گان آگاهبه خون خویش پروردمهزاران لاله در صحراپدر، ای زنده افتاده در مرداببه پاس انتقام کشته گانت سر بگیر از خاکبیا، با موج پیش آهنگ فرزندان خوداین هم سنگران منبه سوی مرز دشمن حمله فرما شومرا دریاب به دریا شونمیدانی که دیگر عصر جنبش هاستو خورشید سیاه عمر خونخوارانسراشیب زوال خویشتن پویانمیدانی درفش سرخ آزادیزخون سرخ مردم رنگ میگیردچه باک!ای هم نوردان منای هم سنگران خلقکه از جمع شما رفتم!!که اگر پرده های گوشماز برنده آوازی که میگفتند”خروشان باد رزم خلقنگون باد لبان دشمنان توده مظلوم تهی گشته “ولی از گور غمناکمهمیش این گفته برخیزدچه فخر افزاست، مرگی کو برای توده خونین شدنمردم ، زنده ام منزنده جاویددرخشان در سپهر خاطر خلقاسیر خویش، چون خورشید
ادامۀ مطلب

سوم عقرب 1390 تو ای شیر ژیان !رزمنده و بازوی خلق !بشکن سکوت تلخ تاریکیکه بس باشد شب تاریک و ظلمت زابخوان آوای آزادی و آهنگ طرب‌خیزیو آن نور درخشانی –که پاره می‌کند هر نوع سیاهی‌های ظلمت را –و بیدار می‌کند جنبده را !جنبده خسبیده را !بخوان تا پا شوندبیدار و خود آگاه شوندپوینده و دانا شونددر دست گیرند زندگیبر هم زنند زنجیرهای بندگی !قفل اسارت بشکننددژهای ظلمت بشکنندآن کاخ ظالم ،دشمن مظلوم و دولت بشکنندبرپا کنند قانون خودبر محور آزادگیبا این شعار زندگیزنده بادا انقلاب!زنده بادا انقلاب !زنده بادا عزت و آزادگی !
ادامۀ مطلب

در سوگ تو دستانم را به هم می‌بافمتا طناب دار دشمنان اندیشه‌ات گرددبعد از تو شاید سال‌ها و سال‌هاابرهای بی‌باران و نازا، فضای این مغاک تیره راتیره‌تر خواهد کرداما قطره‌ای از آب را، حلقوم خشک این صحرا نخواهد چشید.اما شاید در روزگار پسینغم اشک دوستان راستینبذرهای اندیشه‌ات رابه لاله زار سرخی بدل گرداند …
ادامۀ مطلب

آنهائی که در خانه می‌گريندو اشک‌های شان راهمچون زنجيری گران بر گردن آويخته اندبا ما نيايند.آنها که در پوست دل خود زندگی می‌کنندما را دنبال نکنند!در اين‌جا:ميليون‌ها قلب سرخدر آتشیکه از خورشيد فرو می‌افتدمی‌سوزند!تو نيز قلب از سينه برون آربه درون آتشیکه از خورشيد می‌افتدبيفکنقلبت را کنار قلب‌مان بيفکن!شبيخون استشبيخون به خورشيد!خورشيد را فتح خواهيم کردفتح خورشيد نزديک است!چنگال نردبان‌های مان‌رابه ستارگان می‌آويزيمراست به سوی خورشيد بالا می‌رويم!جانباختگاندر مبارزه جان باختندآنان در خورشيد مدفونندوقت ماتم گرفتن نداريم!
ادامۀ مطلب

دنبال ستاره می گردند در بستر بیکران آسمان شاید این حجم سیاهی هم‌چو کوهی سنگی گوهر در خود فشرده است و در گوشه‌ی ازین اقیانوس ناآرام مرواریدی یافت شود تا ماهی‌های این آبزار آ‌ن‌را به جای چشم‌های شان بگذارند و شاید در خیل پرنده‌های کوچک بال‌هایی به اندازه همت آسمان پر بگشاید تا سکوت دره‌ها را به دار بکشد و شاید شناوری موج های سرگردان این رود را رام کند هیبت طوفان مگر سنگین‌تر از همت تو بود؟ و خروش آتش‌فشان مگر سوزنده‌تر از شعله ایست که در سینه‌ی تو می‌خروشید؟ و تو گفتی فراموش نکنم که قفس‌های فولادین شکننده‌تر از پرندگانی است که به آزادی ایمان آورده اند و غرور پرنده‌ها رزمنده‌تر از تلاطم طوفانی است که پرواز را باور نکرده است و تو گفتی فراموش نکنم که وجودم محکم‌ترین سنگر جهان است و سینه ام سخت ترین سنگ این کوه و تو گفتی فراموش نکنم که ستاره های سرخ درخشنده تر از چشم آسمان است و روشنی قصه ایست که بگوش جهان نگفته اند تا باور کنند که جهان خود کوچک‌تر از همت مردیست که چشم به آن‌سوی آسمان دوخته واژه‌ای کوچک و مسخره ایست مرگ برای ستاره ای به این ماندگاری و آسمان از یاد نخواهد برد که ستاره‌های سرخ جاودانه اند. ************ادامۀ مطلب

ای یار! ای رفیق! ای مرد کارزار!ای رهبر عزیز!ای برترین مبارز دوران!ای پیر پیش‌کسوت آزادی!ای روح راستین!ای جان‌پناه لحظۀ اندوه مرد و زن!اکنون چه وقت سوگحالا چرا؟اکنون چه گاه رفتن و تنها گذاشتن استنستوه روزگاراکنون نهال تنومند انقلابتک واژه‌های گرم ترا خواهد سرودای شیر بیشۀ آزادی!در بی‌کران دشت حقیقتخاموشی ات زچیستبا قدرت وجود تو ای مرد نازنینبهتر توان گذشت، بهتر توان رسیدمشکل گشای خلق ستم‌دیدهما را میان راه، تنها نهاد و رفتای سنبل شجاعت و ایثار!ای شمع انقلاب سوگند خورده ایمتا راهت را ادامه دهیمراهت ادامه داردما نسل جنبشیم،ما زیر بار زورما زیر بار زر، ما زیر چتر تذویرهرگز نمی‌رویمای ارتجاع بدانما را اگر بیاد نداریدر آبی سحر در سرخی شفقبه تماشا بایستید.
ادامۀ مطلب