حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان صدر و یکی از بنیان‌گذار خود را از دست داد؛ این ضایعه‌‌‌ای بزرگ برای حزب و قطب انقلاب در کشور ما و جنبش بین‌المللی مائوئيستی است.
رفیق ضیاء به عنوان یک کمونیست واقعی انقلابی، زندگی خود را وقف آرمان کمونیزم و انقلاب پرولتری کرد. هدف زندگی وی، دفاع و پیشبرد اصول مارکسیزم-لنینیزم-مائوئیزم بود. رفیق ضیاء خدمات عظیم و مهم تئوریک و عملی برای انقلاب و کمونیزم انجام داد. نام و میراث او در تاریخ مبارزات مائوئیستی افغانستان و جنبش بین‌المللی ماندگار خواهد شد.
او نویسنده‌ای متعهد و متفکر بزرگ در تاریخ کمونیستی و روشنفکری کشور ما بود. رفیق ضیاء در سراسر زندگی انقلابی‌اش از خود صدها مقاله و هزاران صفحه نوشته در پاسخ به ضرورت جنبش انقلابی و کمونیستی بر جا گذاشته است. با این حال، رفیق ضیاء در نوشتههایی که برای نشر عمومی بود، نامش را درج نکرد؛ به عنوان یک انقلابی پرولتریایی، وی علاقه‌ای به‌نام، شهرت و جاه‌طلبی نداشت؛ دغدغه‌ی رفیق ضیاء فقط استحکام و گسترش حزب و ایده‌های انقلابی و مبارزه برای انقلاب پرولتاریایی در افغانستان و جهان بود. برای ارج‌گذاری به زحمات پربهای فکری وی، ما از کمیتهی مرکزی حزب می‌خواهیم منتخب‌آثار رفیق ضیاء را به نشر برساند. چاپ آثار او برای تقویت قطب انقلاب و مبارزه‌ء طبقاتی ضروری‌ست.
در زمانی که قطب ارتجاع “مرگ کمونیزم” و “پایان تاریخ” را جار می‌زدند، رفیق ضیاء مبارزه را برای تشکیل حزب کمونیست افغانستان آغاز کرد. او تأکید داشت که تأخیر در تشکیل حزب کمونیست، نشاندهنده‌ی عدم مسئولیت‌پذیری در قبال انقلاب افغانستان و جهان است. نخستین شماره‌ی دور دوم شعله‌ی جاوید به عنوان ارگان حزب کمونیست افغانستان اعلام کرد، “در شرایطی که سوسیال‌امپریالیست‌ها، امپریالیست‌ها، رویزیونیست‌ها و مرتجعین رنگارنگ، حملات کین‌توزانه و گسترده‌ای را علیه کمونیزم و پرولتاریای جهانی در سطح وسیع بین‌المللی و منطقه (منجمله در افغانستان) سازمان داده و به پیش می‌برند، تدوین این مرامنامه و تأسیس حزب کمونیست افغانستان در کنگره‌ی موسس حزب کمونیست افغانستان، یک ضد حمله‌ی کمونیستی اصولی، شجاعانه و مناسب به‌شمار می‌رود”. زیر رهبری وی بود که دور دوم شعله‌ی جاوید با سرلوحه قراردادن این نقل قول از مائو تسه‌دون راه اندازی شد، “برای انقلاب‌کردن به‌حزب انقلابی احتیاج است. بدون یک حزب انقلابی، بدون حزب انقلابی که بر اساس تئوری انقلابی مارکسیزم-لنینیزم- ]مائوئیسم [ و به سبک انقلابی مارکسیستی- لنینیستی- ]مائوئیستی [ پایه‌گذاری شده باشد، نمی‌توان طبقه‌ی کارگر و توده‌های وسیع مردم را برای غلبه بر امپریالیزم و سگ‌های زنجیری‌اش رهبری کرد.”
در هفتم اکتوبر سال ۲۰۰۱، زمانی که ائتلاف امپریالیستی به رهبری امپریالیزم امریکا به افغانستان تجاوز و آن را اشغال کرد، حزب کمونیست افغانستان تحت رهبری رفیق ضیاء علیه این اشغال امپریالیستی و رژیم دست‌نشانده‌اش موضع گرفت. زمانی که اپورتونیست‌ها و رویزیونیست‌ها با عجله زیر چتر اشغال در آمدند، حزب کمونیست افغانستان خواهان اتحاد جنبش مارکسیستی-لنینیستی-مائوئیستی کشور در حزب واحد شد تا پاسخی مارکسیستی-لنینیستی-مائوئیستی به تجاوز و اشغال بدهد. در نتیجه‌ی این تلاش‌ها، حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان شکل گرفت. دور سوم شعله‌ی جاوید به عنوان ارگان حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان نشراتش را با این سرلوحه آغاز کرد، “جریدهی شعله‌ی جاوید، ارگان مرکزی حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان است که عمدتاً در خدمت تدارک، برپایی و پیشبرد جنگ مقاومت ملی مردمی و انقلابی (شکل مشخص کنونی جنگ خلق) قرار دارد.”
رفیق ضیاء توجه خاصی به تضاد عمده‌ی تئوری مائوئیستی داشت. او هرگز برای برجسته کردن اینکه تضاد عمده در جهان، تضاد بین امپریالیزم و خلق‌ها و ملل تحت ستم است، فرصتی را از دست نداد. او در رابطه به افغانستان تأکید می‌کرد که تضاد عمده، تضاد بین امپریالیزم اشغالگر و رژیم دست‌نشانده با خلق‌های کشور است.
در سال ۱۹۸۷ رفیق ضیاء هسته‌ی کمونیست‌های انقلابی افغانستان را بنیان نهاد، سازمانی که برای اولین بار درفش کمونیزم را زیر همین نام در کشور بلند کرد؛ با این کار، وی از سنتی غیر اصولی در جنبش کمونیستی کشور گسست کرد، سنتی که درفش کمونیزم را در پشت شعارهای دموکراتیک، دموکراتیک نوین و حتی شعارهای اسلامی پنهان می‌کرد. وی سازمان کمونیست‌های انقلابی را در سال ۱۹۸۹ پایه‌گذاری کرد که منجر به تشکیل حزب کمونیست افغانستان در سال ۱۹۹۰ شد. سازمان کمونیست‌های انقلابی افغانستان زیر رهبری رفیق ضیاء، سومین سازمانی در جهان بود که مائوئیزم را به‌عنوان سومین و عالی‌ترین مرحله‌‌ی علمی و ایدئولوژیک انقلابی پذیرفت.
علاوه بر آن، تحت رهبری او بود که “هسته‌ی کمونیست‌های انقلابی” و “سازمان کمونیست‌های انقلابی” نشریه “ندای انقلاب” را راه‌اندازی کردند که گسست رادیکال دیگری را از سنت انحرافی سازمان‌های مدعی کمونیزم که نشریه‌هایی با شعارهای مذهبی نشر می‌کردند، رقم زدند. مدتی بعد از آن، با انتشار دور دوم شعله‌ی جاوید به عنوان ارگان مرکزی حزب کمونیست افغانستان و به عنوان یک جریدهی کمونیستی (مارکسیستی-لنینیستی-مائوئیستی)، وی قدم‌های مهمی دیگری روبه‌جلو برای جواب‌دهی به ضرورت‌های تئوریک و ایدئولوژیک مبارزات انقلابی و کمونیستی در کشور بر داشت. رفیق ضیاء همواره برای اتحاد جنبش مارکسیستی-لنینیستی-مائوئیستی در کشور تلاش کرد. او همواره علیه سکتاریزم، انفرادمنشی و خودخواهی خورده‌‌بورژوایی که سد راه اتحاد جنبش مارکسیستی-لنینیستی-مائوئیستی کشور بود، مبارزه کرد.
رفیق ضیاء دایماً به نقد و افشاگری مواضع نیروهای تسلیم‌طلب، رویزیونیست و چپ-لیبرال و پوچ‌بودن پایه‌های تیوریک‌شان در افغانستان ادامه داد. در نتیجه‌ی پافشاری حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان بر این مبارزه، برخی از تسلیم‌طلبان مجبور شدند تا اندازه‌ای از موضع تسلیم‌طلبانه‌ی خود بگذرند و حداقل در ظاهر علیه اشغالگران موضع بگیرند. رفیق ما قاطعانه به تطبیق اصول کمونیستی «انتقاد و انتقاد از خود» و «وحدت-مبارزه-وحدت» باور داشت. اولین شماره‌ی دور دوم شعله‌ی جاوید بیان می‌کند، “شعله‌ی جاوید مبارزه علیه اپورتونیزم مسلط دسته‌ها و گروه‌های منحرف باقی‌مانده از جریان دموکراتیک نوین را پیش خواهد برد، اما سعی خواهد کرد که با درس‌آموزی از گذشته، به مشاجرات لفظی تند و پرخاشگرهای زننده و بی‌ثمر وارد نشود”. رفیق ضیاء و حزب تحت رهبری‌اش به این اصول پایبند ماندند. میراث وی، الگوی مثبتی برای مبارزات ایدئولوژیک و خطی برای آینده‌‌ی جنبش ما فراهم کرده است. وی یک سازمانده‌ی انقلابی نمونه و یک رفیق عزیز برای کمونیست‌ها و انقلابیون واقعی بود.
رفیق ضیاء نمونه‌ای از یک انترناسیونالیست واقعی نیز بود. تحت رهبری تئوریک و ایدئولوژیک وی بود که حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان علیه خطوط انحرافی و رویزیونیستی که باعث فروپاشی جنبش انقلابی انترناسیونالیستی شده بود، موضع اصولی گرفت. وی به ساختن تشکیلات بین‌المللی مائوئیستی اهمیت ویژ‌ه‌ای می‌داد و آن را برای رشد جنبش کمونیستی جهان و افغانستان حیاتی می‌دانست. از این‌رو، رفیق ضیاء چندین مقاله در مورد مسایل مهم خطی مربوط به جنبش بین‌المللی مائوئیستی و مبارزه برای تشکیل یک سازمان بین‌المللی مائوئیستی نوشته است.
جای خالی رفیق ضیاء در مبارزه‌ی حزب ما و جنبش بین‌المللی مارکسیستی-لنینیستی-مائوئیستی احساس خواهد شد. با این وجود، ما راه رفیق ضیاء را با تواضع انقلابی، درک مارکسیزم-لنینیزم-مائوئیزم و تطبیق شیوه‌ی کار مارکسیستی-لنینیستی-مائوئیستی و خط مشی توده‌‌یی در تمام مبارزات‌مان ادامه خواهیم داد. برای رسیدن به‌این هدف، میراث رفیق ضیاء برای آموزش و پیشرفت ما، الگو خواهد بود؛ ما باید به اصول «انتقاد و انتقاد از خود» پایبند بوده، آن را تطبیق کنیم و از اشتباهات گذشته بیاموزیم. رفیق ضیاء مانند یک کمونیست واقعی انقلابی هرگز از آموختن دست بر نداشت. وی به ما آموخت تا با توده‌ها در ارتباط نزدیک باشیم، از توده‌ها بیاموزیم، در سنگر مبارزه‌ی طبقاتی پیشرفت کنیم و تئوری را به پراتیک تطبیق نماییم.
ما تسلیت عمیق خود را به کمیتهی مرکزی حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان، به همه‌ی اعضاء و هواداران حزب، جنبش بین‌المللی مائوئیستی و به خصوص غم‌شریکی عمیق خود را به خانواده و عزیزان رفیق عرض می‌داریم.
رفقا‌ء مطمین باشید که درفش مبارزه که با خون ده‌ها هزار مائوئیست و مبارزان دموکراتیک نوین برافراشته مانده، به زمین نخواهد افتاد. شعله‌ی مبارزه برای مائوئیزم خاموش نخواهد شد، همان‌طوری که در پیش‌گفتار برنامه‌ی حزب ما آمده است، “این شعله فروزان‌تر از پیش بر افروخته و مشتعل است و می‌رود تا بر خرمن هستی دشمنان آتش افگند، آتشی بزرگ، آتشی عظیم.”
زنده باد رفیق ضیاء!
زنده باد مارکسیزم-لنینیزم-مائوئیزم!
زنده باید حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان!
زنده باد انترناسیونالیزم پرولتری!
حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان، واحد شماره ششم
۲۴ جون ۲۰۲۰
